Mijn debuut op de triathlon

De grote dag is aangebroken waarop ik mijn debuut zal gaan maken op de triathlon. Na een redelijk goede nachtrust beging ik de dag gespannen. Het is maar goed dat ik mijn tas gisteravond heb ingepakt en klaargezet. Na het ontbijt ga ik mezelf verder voorbereiden voor het vertrek richting Huizen. Omdat het maar een kwartiertje rijden is, ga ik ongeveer twee uur voor de start weg van huis. Na aankomst bij de atletiekvereniging in Huizen haal ik mijn fiets en de overige spullen uit de auto en loop op mijn gemak naar het clubgebouw. Op weg naar de wisselplek fietsen/lopen barst de regen los. Ik ben drijfnat voor dat mijn fiets goed en wel hangt aan de reling waarop het nummer 321 staat vermeld. Ik merk dat ik behoorlijk gespannen ben en dat heeft zeker het nodige effect op mijn functioneren. Tijdens het omkleden kom ik er achter dat ik mijn belt nog in de tas heb zitten i.p.v. dat ik deze bij mijn loopschoenen heb achtergelaten. In de kleedkamer zie ik dat iedereen is voorzien van zijn startnummer op respectievelijk arm/been. Dat heb ik dus al vergeten, dus snel naar de kantine om het nummer te laten noteren. Een van de vrijwilligers schrijft het nummer op mijn arm. Vol trots loop ik naar de kleedkamer terug. Zo vaak gezien bij anderen en nu bij mezelf, dat nummer op je arm geschreven. Eigenlijk belachelijk dat ik er een dergelijke ophef van maak. Het is maar een kwart triathlon. In kleedkamer pak ik mijn wetsuit en loop zonder verder na te denken naar mijn fiets en vertrek richting startplek. Net buiten het terrein van de atletiekvereniging constateer ik dat ik de sticker niet op mijn fiets heb geplakt. Snel terug en in de kleedkamer mijn tas op z'n kop gezet. Daar is de sticker, snel terug naar mijn fiets en van de zenuwen krijg ik de achterkant niet los. Voor de tweede keer op weg naar het startpunt. Na ongeveer een kilometer fietsen schiet in ene de gedachten door mijn hoofd dat ik mijn zwembril ben vergeten. Snel aan een ander triatleet gevraagd hoe laat het is. Ik heb nog een kwartier voor de briefing en daar moet ik bij zijn. Weer snel terug. In kleedkamer weer de tas op z'n kop gezet en de zwembril tussen de spullen uit gevist. Snel op de fiets naar het startpunt. Onderweg naar de start zie ik de auto van mijn vader dus ik weet dat Katja en de kids er ook zijn. Bij aankomst startpunt wordt mijn fiets door iemand van de NTB gecontroleerd en vervolgens zoek ik snel de stallingsplek voor mijn fiets. Deze plek is vrij ver achteraan gelegen maar heeft als voordeel dat ik na het zwemmen vrij snel bij mijn fiets ben. Ik kan dus snel omkleden maar moet wel een behoorlijk stuk lopen naar de startplek voor het fietsen. Wat is een voordeel. Mijn wetsuit heb ik zo aan en dat is toch wel prettig aan een O'Neill wetsuit. In tegenstelling tot de andere wetsuits heeft dit wetsuit een soort binnenvoering waardoor je weinig weerstand ondervind bij het aantrekken. Badmuts en zwembril mee en op naar het strand. Gelukkig heb ik het gered en ben een kwartier voor de start aanwezig in het startvak. Ik kan nog even met mijn gezin en mijn ouders praten en heb zelfs de tijd om met andere aanwezigen te kletsen. Dan start de muziek en als de muziek stopt klinkt het startschot. Daar sprint de hele club triatleten weg van het strand het Gooimeer in. Het is eerste deel is erg ondiep en ik kan voor mijn gevoel een heel eind het water inlopen. Dan duik ik in het water en met mij velen. Waarschijnlijk door de combinatie van de drukte, de weinige ruimte tussen de zwemmers, de spanning en het vollopen van het pak met koud water, krijg ik in ene geen lucht meer en dreig te gaan hyperventileren. Ik raak in paniek en overweeg om te stoppen en terug te keren naar het strand. Gelukkig hervind ik mezelf snel en gaan met de schoolslag verder. Halverwege het eerste stuk lukt het me eindelijk om over te gaan naar de borstcrawl en komt het tempo er goed in. Mijn wetsuit is perfect en heeft een zeer goed drijfvermogen want het kost me weinig moeite om te zwemmen. Het is de allereerste keer dat ik buiten zwem en daardoor heb ik veel moeite met mijn coördinatie. Al zigzaggend ga ik door het water en heb zo 500 meter gezwommen. Het laatste stukje van de tweede 250 meter loop ik zo snel en probeer ook weer zo snel te zwemmen. De tweede 500 meter gaan aanzienlijk beter en ik kon als 21e uit het water. Volledig geconcentreerd sprint ik naar de plek waar mijn fiets staat. Aangekomen bij de fiets trek ik mijn wetsuit snel uit en droog mijn hoofd en voeten goed af. Ik heb tijdens het zwemmen mijn loopbroek aangehouden want deze wordt toch wel snel droog. Ik hoef dus alleen maar mijn termoshirt en mijn shirt van de sponsor aan te trekken. Snel sokken en schoenen aan en naar het startpunt voor het fietsen te rennen. Het fietsen gaat goed en slechts op een paar plekken heb ik moeite met de wind. Daar merk ik toch wel dat ik kracht tekort kom en dat ik te weinig getraind heb voor het fietsen. In de uitslagenlijst zie ik dat ik de 51e tijd had met het fietsen en dat ik na twee onderdelen 44e ben. Het laatste stuk terug naar de atletiekbaan is vol in de wind terugfietsen. Bij binnenkomst ren ik snel naar mijn wisselplek en wissel van schoenen. De overgang van het fietsen naar het lopen ervaar ik dit keer als goed. Ik heb in tegenstelling tot de run bike run wedstrijd uit het Almeers triathlon circuit geen last van dikke benen en vind dus snel mijn tempo. Net buiten de atletiekbaan staan mijn supporters (Katja en de kids en mijn ouders). Het lopen gaat goed ondanks het warme weer. In het winkelcentrum zie ik Cor en Petra Haan staan en ze moedigen mij fanatiek aan. Dat doet je toch goed als er mensen zijn die je kennen en je toejuichen. Ik moet helaas twee keer stoppen om een beker water te drinken want mijn belt ligt nog in de kleedkamer. Ik wordt tijdens het tweede ronde ingehaald door David Westdorp. Hij is absoluut de betere loper en zeker sneller. Het lukte me toch nog om te versnellen in het laatste stuk vlak voor de finish. Ik let bij het binnenkomen van het winkelcentrum niet goed op en vergeet bijna over de finish te lopen. Maar gelukkig attendeert één van de vrijwilligers mij op de finish. En dan over de finish en ik heb het toch weer gedaan ook al is het maar kwartje. Ik heb uiteindelijk de 24e tijd gelopen op dit onderdeel. Kijkende naar de tijd zie ik dat ik er ongeveer 2.50 uur over heb gedaan. Ik denk nog bij mezelf "maar goed dat ik niet aan de Olympische afstand heb meegedaan want de tijdslimiet had ik nooit gehaald". Als je dan een dag later op de site van de triathlon van Huizen gaat kijken en je ziet dat je 34e geworden bent met een tijd van 2.20.54 dan mag je voor de eerste kwart triathlon denk ik best tevreden zijn. De tijd die ik op de elektronische tijdwaarneming had gezien was natuurlijk de tijd gerekend vanaf de start van de triatleten die de Olympische afstand hebben afgelegd. Het was absoluut niet zwaar om een kwart triathlon te doen en ik ben er overtuigd dat dit mijn ding is om te doen. Ik twijfel nog of ik mee zal gaan doen met de
Paul Zuijdervliettriathlon. Dit is een triathlon georganiseerd door iemand van mijn triathlonvereniging en de afstand daarvan is een halve triathlon.

Als alles gaat zoals gepland dan doe ik volgend jaar zeker de Long Distance want dat is pas echt een uitdaging.