Week 35

Maandag 25 augustus 2008

Een rustdag vandaag. Maar goed ook want ik heb afgelopen nacht haast niet geslapen. Ik heb gisteren voor/tijdens en na de training een voedingsupplement uitgeprobeerd. Dit supplement had ik gekregen bij Overdevest. Het zou de verzuring tijdens het fietsen tegen moeten gaan. Het effect dat ik sterk bespeurde was dat de vermoeidheid wegbleef. En daarom kon ik waarschijnlijk ook niet slapen gisteravond. Vandaag heb ik het voedingsupplement op het internet opgezocht. Één van de effecten is inderdaad dat het vermoeidheid vermindert en dat het verzuren van de spieren vertraagt. Of ik het ga gebruiken op de dag van de triathlon, dat weet ik nog niet. Nog 5 dagen.

Dinsdag 26 augustus 2008

Ik moest vandaag eigenlijk een fietstraining afwerken maar door mijn werk was ik later thuis dan de bedoeling. De kids hebben op dinsdag hun training en dus kwam het er niet van. Vanavond belde Arie Robbemond mij met de vraag of ik morgenochtend mee ging zwemmen in het buitenwater. In eerste instantie had ik nee gezegd omdat ik morgen de fietstraining wilde inhalen maar later toch maar teruggebeld om te zeggen dat ik mee ga. De reguliere zwemtraining laat ik maar schieten want het buiten zwemmen heeft toch prioriteit. Morgen ga ik de looptraining van donderdag doen en dan maar donderdag fietsen. Enige tijd geleden had ik mijn collega Peter Noij gevraagd of hij mij wilde begeleiden tijdens de triathlon. Toen had hij al enthousiast gereageerd dat hij dat graag wilde maar afgelopen week toch nog maar voor de zekerheid gevraagd of hij nog steeds wilde. En hij wilde nog steeds. Ik waardeer dat heel erg want Peter moet toch speciaal een dag vrij nemen voor mij. Peter is rustig en serieus en dat kan ik wel gebruiken. Want ik zal vrijdag wel nerveus zijn en daardoor misschien niet voldoende geconcenteerd zijn. Dan kan Peter zeker een rol van betekenins voor mij zijn door het heft in handen te nemen als dat nodig. Peter, al vast reuze bedankt voor hulp en steun. Vanaf morgen ben ik vrij en dat is wel lekker want niets moet en bijna alles mag. Nog 4 dagen.

Woensdag 27 augustus 2008

Vanmorgen was ik al vroeg op want ik had slecht gelapen afgelopen nacht. Een bordje brinta gegeten en op naar Haven gegaan. Zwemmen in het buitenwater stond op het programma.
40 minuten stond op het schema van Helene dus langer zouden we niet gaan zwemmen. Na het omkleden gingen we het ijskoude water in. Zodra we er door waren, ging het zwemmen van start. Voordat we goed en wel op weg waren kwam ik een ander zwemmer tegen. Toch even iets zeggen en al vrij snel bleek het een Nieuw Zeelander te zijn die aan het trainen was voor het WK. Toen maar snel zwemmen en in nog geen 5 minuten tijd was mijn brilletje al tien keer vol gelopen. Dus terug naar de kant om mijn brilletje goed op te zetten. Dat moet zaterdag natuurlijk niet gebeuren want dan schiet ik wel in de stress. Dan kun je niet zomaar terug zwemmen. Maar beter nu dan zaterdag. Eenmaal goed op weg ging het zwemmen super ondanks de hoge golven. Ik heb de laatste keren steeds met hoge golven getraind en dat traint niet lekker. Tijdens het zwemmen iedere keer teruggezwommen om Arie op te vangen. Na het zwemmen mijn wetsuit in het water uitgetrokken want dat gaat het snelste. Tijdens het omkleden bleken er nog meer aan het trainen te zijn geweest. Nadat zij zich hadden omgekleed gingen ze op hun dure fietsjes op weg voor de fietstraining. Ik was in de middag in het centrum om gels te halen (en die waren er natuurlijk niet meer) en toen raakte in gesprek met andere Nieuw Zeelanders. Toch wel kicken als je zoals triatleten met elkaar in gesprek raakt. Are you going for the World Championchips or are you doing the Iron Man. Dan kun je vol trots zeggen dat je de Iron Man gaat doen. Yes !!! Later heb ik nog een duurloop gedaan op dt2. Een klein uurtje met in en uitlopen. Nog 3 dagen.

Donderdag 28 augustus 2008

Vandaag stond eigenlijk nog op het programma een fietstraining die ik wilde inhalen maar ik kon de zin niet meer opbrengen. Ik ben lekker naar Haven gefietst en heb lekker van de entourage genoten. Het is misschien raar mar je bekijkt de triathlon nu heel anders. Alles maakt veel meer indruk op je dan als je langs de kant staat te kijken. Als je zo over het parcours fietst en als je de havenkom in rijdt, dan voelt het anders. Ik was onder de indruk van het stadion. Je kijkt extra lang naar het laatste stuk, naar de finish. De blauwe mat voor de finischstreep. Heel onwezenlijk dat je daar zaterdagavond als alles meezit, zelf over heen loopt en onder door loopt.Ik sprak ook even met Remco Toornenburgh, hij gaat het WK doen. Terug gekomen van ernstige blessure. Hij had nog wel wat tips en info. Ik ben eigenlijk weer te lang blijven staan want ik had het koud. Op de dijk kwam ik een groepje Amerikaanse triatleten tegen. Supermooie fietsjes en toch ook wel enige leuke vrouwelijke triatletes. Het oog wil toch ook wel wat na al die maanden trainen. Het wordt zaterdag top maar zondag zeker ook. Vandaag ook nog maar even wat spulletjes gehaald. Ik moet zo langzamerhand toch wel alles hebben. Morgen ga ik mijn spullen en mijn fiets inleveren. En gaan we nog even een deel van het parcours bekijken want mijn collega Peter Noij gaat mij begeleiden en hij wil graag weten waar de coachposten zijn op het parcours.

Vrijdag 29 augustus 2008

Peter Noij was er al om 9.30 uur en dus hadden we tijd zat om een bakkie te doen, de fiets rustig in te laden samen met de andere spullen.
Op weg naar Haven. daar aangekomen liep ik Jan Cees Visser tegen het lijf en hij vertelde dat de briefing verplaatst was naar een andere locatie en een ander tijdstip.
Dan maar naar de sporthal en eenmaal daaraangekomen naar binnen gegaan en me gemeld.
Een eningzins chaotisch geheel moet ik bekennen en dat vond Peter ook. Peter is altijd betrokken bij de organisatie van loopfestijnen zoals Dam tot Damloop, Egmond en heeft dus wel de nodige ervaring op het gebied van organiseren. Het viel hem ook al op dat er toch wel de nodige onduidelijkheid was. Shit, de briefing is pas om 13.00 uur voor de Long Distancedeelnemers. Geen drinken meegenomen, warm weer, lang wachten, niet goed dus.
Tijdens de briefing kwamen we er achter dat de coahces een gekleurde band moesten dragen om in het coachvak te mogen staan. Dus weer terug naar de sporthal, bandje halen.
Toen weer terug naar de Havenkom om mijn spullen in te leveren en daar kwam ik er achter dat ik zaken vergeten was. Onduidelijkheid troef, want later hoorde ik dat ik mijn spullen ook zaterdag had kunnen inleveren. Nou ja, dan zaterdagmorgenvroeg een en ander regelen.
Op naar Lelystad want mijn ouders waren 50 jaar getrouwd. Na een bezoekje terug naar huis en daar was Peter ook weer aangekomen na een fietstocht. Chip ging nogal te keer dus Peter doste niet de huiskamer in. Gelukkig had hij niet lang hoeven wachten op onze terugkomst.
Na het avondeten kwamen Cor en Petra nog even buurten. Even daarna kwamen mijn zwager met zijn vrouw en kids ook nog even langs om sterkte te wensen. Uiteindelijk lag ik om 22.00 uur in mijn mandje en dus eigenlijk te laat. Maakte niet veel uit want om 1.00 uur sliep ik nog niet.

Zaterdag 30 augustus 2008
Het wedstrijdverslag

Om 4.30 uur ben ik uit bed gegaan, ik was wakker en had geen zin meer om te wachten tot de wekker om 5.00 uur zou aflopen. Stilletjes opgestaan en de hond uitgelaten.
Na terugkomst bleek Peter ook al wakker te zijn en uit bed te zijn gegaan. Samen ontbeten en
15 bidons met sportdrank klaar gemaakt. De gelletjes die ik niet nodig had aan Peter gegeven voor het looponderdeel. Ik was de band voor mijn nummer vergeten en mijn pet voor het lopen. Dus die had ik al klaargelegd om mee te nemen. Uiteindelijk vertrokken we om 6.00 uur naar Haven om in het Parc Fermé mijn banden te kunnen oppompen en mijn pet achter te laten, band voor mijn nummer in de plastic tas te doen waarin mijn fietsspullen zaten en dan uiteindelijk mijn wetsuit aandoen. Ikhad thuis al een klein boodschapje weten te produceren en dat lukte mij in het satdion nog een keer. Ook dat probleem was getackeld en dus kon mijn wetsuit nu echt aangetrokken worden. Eenmaal aangetrokken, volgde het startsein om naar het surfstrandje te gaan lopen. In een grote optocht gingen we naar het strandje.

Eenmaal bij het strandje aangekomen, nam ik snel afscheid van iedereen. Ik wilde het water in om mijn wetsuit vol te laten lopen. Zogezegd en dus zo gedaan, een stukje in het water gezwommen. Het water was voor mijn gevoel ijs- en ijskoud. Eenmaal door ben ik er uitgegaan en naar het starvak gelopen en mezelf ergens achteraan genesteld. Even wachten en ja hoor, daar het startschot. Nee, niet de drukte ingaan maar rustig naar het water lopen. Op de één of andere manier verdeelde de groep zich in twee stukken, een groep vlak langs de boeien en één groep aan de buitenkant. Hierdoor onstond er voldoende ruimte om te gaan zwemmen. Geen hyperventilatie achtige verschijnselen, geen last van het koude water, wel even evenwichtsproblemen. Mezelf moed ingesproken en vooral kalm blijven. En toen kwam ik op stoom en kon goed blijven zwemmen. Het ging goed tot aan de havenkom, toen begon ik het koud te krijgen, begon ik evenwichtstoornisproblemen te ondervinden waardoor ik eigenlijk alle kanten opzwom behalve de goeie kant. Daarom maar naast iemand die iets langzamer zwom blijven zwemmen om de juiste koers te houden. De trap op en het water uit, pak losmaken en de bovenkant naar beneden getrokken. Ik wilde aanvankelijk onder de douche mijn pak uitdoen maar ben er toch mee de tent ingerend. Daar ging het pak gelukkig redelijk makkelijk uit.
Shirt aan, fietsschoenen aan en de tent uitrennen. Nou ja, wel pas nadat een vrijwilliger mij weer terug duwde de loopmaat op. Even evenwichtsproblemen. Snel de tent uit naar de fiets.

In het parc fermé aangekomen. Mijn fietshelm opgezet, bril op, tasje met gelletjes om en met de fiets op weg het Parc Fermé uit. Op de lijn letten want opstappen voor de lijn leidt tot diskwalificatie. Vervolgens het fietsparcours op. Het eerste stuk naar de Stichtse Brug ervaar als lastig want ik heb het koud en heb met de wissel van het zwemmen naar het fietsen toch wel enige moeite. Na het keerpunt gaat het beter en fiets ik het eerste rondje binnen 1 uur 54 minuten. Omdat ik niet weet wat mij nog te wachten staat, doseer ik op de fiets. Het tweede rondje gaat in 1 uu en 57 minuten en het derde in 2 uur en 2 minuten. In het coachvak kreeg ik steeds een nieuwe voorraad bidons aangereikt door Peter. Ik stop iedere keer om ze op mijn gemak in de bidonhouders te plaatsen. Achteraf zei Peter dat het een verstandige keuze was want hij zag veel triatleten aankomen stormen om vervolgens in de haast bidons te verliezen.
Aan het einde van de laatste ronde had Peter al het coachvak verlaten want dat hadden we ook afgesproken. Hij zou mij oppikken bij de eerste drankpost op het loopparcours.

De wissel van het fietsen naar het lopen ging goed. Bij het afstappen viel ik bijna om want ik was vergeten dat ik bidons in de achterste bidonhouder had zitten. Ik moest wel even zoeken naar mijn plekje voor mijn fiets. Na het plaatsen van mijn fiets, snel van shirt gewisseld en mijn loopschoenen aangetrokken. Belt mee, pet op en op weg. Het lopen gaat goed want ik heb het idee dat ik geen problemen heb met de overgang (de wissel).
Het eerste rondje gaat in 1 uur en 20 minuten en dat is precies op het schema wat ik graag wil lopen. Het tweede rondje gaat in 1 uur en 35 minuten en dat valt me toch wel tegen. Het verval tussen het eerste en tweede rondje is wel erg groot. In het derde rondje slaat het noodlot toe na de drankpost op de Havendreef loop ik Oscar Schotman nog voorbij en probeer hem moed in te spreken. Kort daarna net in het Kromslootpark wordt ik overvallen door misselijkheid. Ik ga lopen en dat kost me de kop want ik kom niet meer op gang. Al met al loop ik een kilometer of drie waarbij ik de misselijkheid de baas probeer te worden. Eenmaal op de Dijk in de frisse wind koel ik zo hard af dat ik wel weer wil gaan lopen. Gelukkig heb ik ook en bekertje water kunnen drinken en eenmaal weer aan het lopen gaat het eigenlijk ook weer helemaal goed. Met een teleurstellende derde rondje (1 uur en 48 minuten) kom ik opgewekt en redelijk fris het stadion binnen. Mijn kinderen staan al te wachten want ik zie ze in de verte al staan. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment. Al meer dan drie jaar had ik het eindscenario in mijn hoofd zitten maar ik wist nog niet hoe het met gedeelte daarvoor zou gaan. Bijna aan het einde van 12 uur sporten, ik geef mijn kinderen een hand en samen rennen we over de finsh. Ik kan zelf nog de regie in handen nemen door tegen mijn kinderen te zeggen dat we de armen omhoog gaan doen als we over de finish komen. En daar ben ik dan in 12 uur, 7 minuten en 12 seconden.
Wat een mooie ervaring en wat een voldaan gevoel heb ik.

Ik heb de Long Distance Triathlon 2008 volbracht en dat kan niemand meer van mij afnemen.

Zondag 31 augustus

Als ik opsta heb ik spierpijn maar na een wandeling met de hond (een kwartiertje langer gelopen dan normaal) is de spierpijn verdwenen. Ik voel me supergoed en nog steeds heel erg voldaan.
Ik ga s'middags gewoon kijken in Haven bij het WK. Bekenden aanmoedigen. Ik zie dat sommigen het moeilijk hebben. Dat komt deels door de warme omstandigheden en deels, maar daar hoor ik pas dagen later, dat het zemparcours langer was dan 4 kilometer.
Na een 1 1/2 uur ga ik naar huis want ik voel dat mijn benen dik worden van het staan.